“ သီလပ်က္စီးသူတုိ႔ ေရာက္ရွိခံစားၾကရာ ငရဲဘုံႏွင့္ငရဲသားတုိ႔ဘ၀ ”

“ လူ႔ဘ၀ေနစဥ္မွာ...ကာမဂုဏ္ ၅-ပါးကုိ လြန္ကြ်ံစြာခံစားျပီး၊
ငါးပါးသီလက်ဳိးေပါက္ပ်က္စီးၾကကုန္ေသာသူတုိ႔၏ ေရာက္ရွိ
ခံစားရာ ငရဲဘုံရွိငရဲသားတုိ႔ဘ၀ကုိ ေဖာ္က်ဴးဖန္တီးထားတဲ့ ဗီဒီယုိ
ဖုိင္ပါ။ တကယ့္ငရဲဘ၀မွာေတာ့ ဒီထဲကထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ
ပုိဆင္းရဲႏုိင္ပါတယ္။ ဤAnimation Video ကုိၾကည့္ရင္း တရား
သံေ၀ဂပြားကာဘ၀တုိတုိေလးအတြင္းမွာ - တတ္စြမ္းသမွ်ဒါနမွဳ၊
အထူးသျဖင့္ သီလမွဳ၊ သမထ၊ ၀ိပႆနာေကာင္းမွဳတုိ႔ကုိ ျပဳေဆာင္
ႏုိင္ၾကရန္တုိက္တြန္းႏွုိးေဆာ္လုိက္ပါသည္။ ”

- ဗုဒၶဘာသာလူငယ္မ်ားအသင္း ( ျမန္မာျပည္ )

“ ငရဲၾကီး ၈ ထပ္ သီလေစာင့္မွ လြတ္မည္ ”
••••••••••••••••••••••••••••••••••••

ငရဲ အၾကာင္း သိထားသင့္ေသာအရာမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ အကုန္
ဖတ္ၾကည့္ေစလိုပါသည္။မသိ့ေသးသူမ်ားကိုလည္းေျပာျပနိုင္ပါေစ။
ျပန္လည္မ်ွေဝခ်င္းျဖင့္ ကုသိုလ္ယူပါ။
အပါယ္ဟူသည္ (ခ်မ္းသာမႈ အေပါင္းမွ ကင္းဆိတ္ျခင္း) ( ပါဠိလို
အပါယ =အပါရ) ((အပ+အယ) အယ=ခ်မ္းသာသုခမွ၊ အပ=
ကင္းတာ)) မွ ဆင္းသက္လာသည္။ အပါယ္ ေလးဘုံ ဆိုသည့္
ငရဲ၊ တိရစၧာန္၊ ၿပိတၱာ၊ အသူရကာယ္ ဟူ၍႐ွိေလသည္။ ငရဲ
အမ်ိဳးအစား (၈) မ်ိဳး ႐ွိေလသည္။
(၁) ။သိဥၥိဳး ငရဲ၊
(၂) ။ကာဠသုတ္ ငရဲ၊
(၃) ။သံဃာတာ ငရဲ၊
(၄) ။ေရာ႐ု၀ ငရဲ၊
(၅) ။မဟာေရာ႐ု၀ ငရဲ၊
(၆) ။တာပန ငရဲ၊
(၇) ။မဟာ တာပန ငရဲ၊
(၈) ။အဝီစိ ငရဲ စသည္ျဖင့္ ငရဲႀကီး ရွစ္ထပ္ ရွိသည္၊

(၁)။ သိဥၥိဳးငရဲ -
( ထပ္တလဲလဲ မလြတ္ေျမာက္ပဲ ခံစားရေသာငရဲ ဟု အဓိပၸါယ္
႐ွိေလသည္။ )

ငရဲ၌ခံးစားရပုံ
-------------
ငရဲထိန္းမ်ားက အလွ်ံတေျပာင္ေျပာင္ တ၀င္း၀င္း ေတာက္ေနေသာ
ငရဲလက္နက္မ်ားျဖင့္ ထိုး ခုတ္ ႐ိုက္ႏွက္၍ ေသေအာင္ ျပဳလုပ္ၾကသည္။
ငရဲခံၾကသူမ်ားမွာ ထိုသို႔ လက္နက္မ်ားျဖင့္ ထိုးခုတ္႐ိုက္ႏွက္၍
ေသေသာ္လည္း တစ္ဖန္ျပန္ထပ္႐ွင္သန္ကာ အရင္အတိုင္း ထပ္ကာ
ထပ္ကာ ဆိုင္ရာငရဲဒုကၡတို႔ကို ငရဲသက္တမ္း မကုန္မခ်င္း ျပန္ခံစား
ေနရသည္။

ငရဲ၏သက္တမ္း
ဤငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ ထိုဘုံဘ၀၏ အႏွစ္ငါးရာ ျဖစ္ေလသည္။
ထိုငရဲဘုံ၏ တစ္ရက္သက္တမ္းသည္ လူတို႔၏ႏွစ္ျဖင့္ အႏွစ္ကိုးသန္း
ျဖစ္ေလသည္။တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္းမွာ မဟာပထ၀ီေျမထု၏
ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ကြာေ၀း၍ ယူဇနာေပါင္း
တစ္ေသာင္းအက်ယ္အ၀န္း႐ွိေလသည္။


(၂)။ ကာဠသုတ္ငရဲ -
( မည္းနက္ေသာ ႀကိဳးငရဲ ဟု အဓိပၸါယ္႐ွိေလသည္။ )

ငရဲ၌ဆင္းရဲခံစားရပုံ
--------------------
ငရဲထိန္းမ်ားက လက္နက္မ်ိဳးစုံျဖင့္ လိုက္၍ ခုတ္၊ ထစ္၊ ထိုး၊ ႐ုိက္၊
ႏွက္ၾကေသာ္ ငရဲသားမ်ားမွာ ေၾကာက္အားလန္႔အားျဖင့္ ေျပးလႊား
ရကာ အေမာဆို႔၍ လဲက်ေသာအခါ လက္သမားဆရာမ်ားက
သစ္သားမ်ားကို မည္းနက္ေသာ သစ္မွ်ဥ္းႀကိဳးျဖင့္ တိုင္းတာကာ
လိုသလို ျဖတ္ၾကသကဲ့သို႔ ငရဲသားမ်ား အေမာဆို႔ကာ လဲက်ေသာ
အခါ ငရဲထိန္းမ်ားက မည္းနက္ေသာ ႀကိဳးျဖင့္ လုိသလို ပုံစံမ်ိဳး
တိုင္းတာကာ လႊ ငမန္းတို႔ျဖင့္ ျဖတ္ၾက ပိုင္းၾကလုပ္ျခင္းကို ခံၾက
ရသည္။ ထိုသို႔ လက္နက္မ်ားျဖင့္ ပိုင္းျဖတ္၍ ေသေသာ္လည္း
တစ္ဖန္ျပန္ထပ္႐ွင္သန္ကာ အရင္အတိုင္း ထပ္ကာထပ္ကာ ဆိုင္ရာ
ငရဲဒုကၡတို႔ကို ငရဲသက္တမ္း မကုန္မခ်င္း ျပန္ခံစားေနရသည္။

ငရဲ၏သက္တမ္း
---------------
ဤငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ ထိုဘုံဘ၀၏ အႏွစ္တစ္ေထာင္ ျဖစ္ေလသည္။
ထိုငရဲဘုံ၏ တစ္ရက္သက္တမ္းသည္ လူတို႔၏ႏွစ္ျဖင့္ အႏွစ္သုံးကုေ႗
ေျခာက္သန္း ျဖစ္ေလသည္။တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္းမွာ သိဥၥိဳး
ငရဲ ၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ပထ၀ီေျမထ
ုအကြာတြင္ တည္႐ွိ၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းအက်ယ္အ၀န္း႐ွိေလသည္။


(၃)။သံဃာတာငရဲ -
( သံေတာင္ႀကိတ္ ငရဲ ဟု အဓိပၸါယ္႐ွိေလသည္။ )

ငရဲ၌ခံစားရပုံ
-------------
ငရဲမီးလွ်ံ တစ္ဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေလာင္ေနေသာ ကိုးယူဇနာမွ်
က်ယ္၀န္းသည့္ ဒယ္အိုးႀကီးမ်ားထဲသို႔ ငရဲသားမ်ားထည့္ကာ ငရဲထိန္း
မ်ားက ေတာင္ေလာက္ႀကီးမားေသာ သံႀကိတ္တုံးႀကီးမ်ားႏွင့္ ဖိ၍
လွိမ့္သတ္ၾကသည္။ ငရဲသားမ်ားမွာ အလူးအလိမ့္ကို ခံၾကရသည္။
ထိုသို႔ ဖိ၍ ပိ၍ ေသရေသာ္လည္း တစ္ဖန္ျပန္ ထပ္႐ွင္သန္ကာ အရင္
အတိုင္း ထပ္ကာထပ္ကာ ဆိုင္ရာငရဲဒုကၡတို႔ကို ငရဲသက္တမ္း မကုန္
မခ်င္း ျပန္ခံစားေနရသည္။

ငရဲဘုံ၏သက္တမ္း
------------------
ဤငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ ထိုဘုံဘ၀၏ အႏွစ္ႏွစ္ေထာင္ ျဖစ္ေလသည္။
ထိုငရဲဘုံ၏ တစ္ရက္သက္တမ္းသည္ လူတို႔၏ႏွစ္ျဖင့္ အႏွစ္တစ္ဆယ့္
ေလးကုေ႗ ေလးသန္း ျဖစ္ေလသည္။

ငရဲျပည္၏အက်ယ္အ၀န္း
------------------------
တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္းမွာ ကာဠသုတ္ငရဲ ၏ေအာက္
ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ပထ၀ီေျမထုအကြာတြင္
တည္႐ွိ၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းအက်ယ္အ၀န္း႐ွိေလသည္။


(၄)။ ေရာ႐ု၀ ငရဲ -
( ငရဲမီးလွ်ံမ်ား ႏွိပ္စက္၍ ငရဲသူ ငရဲသားမ်ား ေအာ္ဟစ္ငိုယိုျမည္
တမ္းျခင္း ဟု အဓိပၸါယ္႐ွိေလသည္။

ငရဲ၌ခံစားရပုံ
-------------
ငရဲတစ္ခုလုံး႐ွိ ငရဲမီးလွ်ံမ်ားမွာ ငရဲသားတို႔၏ မ်က္စိေပါက္၊ နားေပါက္၊
ႏွာေခါင္းေပါက္၊ ပါးစပ္ေပါက္ တို႔ကို အတင္းဒရၾကမ္း ၀င္ေရာက္
ေလာင္ၿမိဳက္ျခင္းေၾကာင့္ ငရဲသားမ်ား က်ယ္ေလာင္ေသာ အသံျဖင့္
ေအာ္ဟစ္ငိုယိုၾကေသာ ငရဲဆင္းရဲကို ခံစားၾကရေပသည္။ ထိုသို႔
မီးလွ်ံမ်ားေၾကာင့္ ေလာင္ကၽြမ္း၍ ေသေသာ္လည္း တစ္ဖန္ျပန္
ထပ္႐ွင္သန္ကာ အရင္အတိုင္း ထပ္ကာထပ္ကာ ဆိုင္ရာငရဲဒုကၡတို႔ကို
ငရဲသက္တမ္း မကုန္မခ်င္း ျပန္ခံစားေနရသည္။

ငရဲ၏သက္တမ္း
-----------------
ဤငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ ထိုဘုံဘ၀၏ အႏွစ္ေလးေထာင္ ျဖစ္ေလသည္။
ထိုငရဲဘုံ၏ တစ္ရက္သက္တမ္းသည္ လူတို႔၏ႏွစ္ျဖင့္ အႏွစ္ ငါးဆယ့္
ခုႏွစ္ကုေ႗ ေျခာက္သန္း ျဖစ္ေလသည္။

တည္ေနရာႏွင့္အက်ယ္အ၀န္း
-----------------------------
တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္းမွာ သံဃာတာငရဲ ၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း
တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ကြာေ၀း၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းအက်ယ္
အ၀န္း႐ွိေလသည္။

(၅)။ မဟာေရာ႐ု၀ ငရဲ =
( ငရဲမီးလွ်ံမွ မီးခိုးမ်ား ႏွိပ္စက္၍ ငရဲသူ ငရဲသားတို႔ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုျခင္း
ဟု အဓိပၸါယ္႐ွိေလသည္။)
ငရဲျပည္တစ္ခုလုံး မိႈင္းမိႈင္းရယ္ညိဳလို႔ ပိတ္ဖုန္းသြားမည့္အလား
ေအာက္ေမ႔ရေလာက္ေအာင္ မ်ားျပားလွေပ၏။ မီးခိုးေငြ႔မ်ားသည္
ငရဲသူ ငရဲသားမ်ား၏ ဒြါရ (အေပါက္) မ်ားသုိ႔ ၀င္ေစလ်က္ ေအာ္ဟစ္
ငိုယိုျခင္း ခံစားရေလသည္။
ဤငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ ထိုဘုံဘ၀၏ အႏွစ္႐ွစ္ေထာင္ ျဖစ္ေလသည္။
ထိုငရဲဘုံ၏ တစ္ရက္သက္တမ္းသည္ လူတို႔၏ႏွစ္ျဖင့္ အႏွစ္ ႏွစ္ရာ
သုံးဆယ့္ကုေ႗ေလးသန္း ျဖစ္ေလသည္။
တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္းမွာ ေရာ႐ု၀ငရဲ၊ ၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း
တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ကြာေ၀း၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းအက်ယ္
အ၀န္း႐ွိေလသည္။

(၆)။ တာပနငရဲ = အပူေလာင္ျခင္း ဟု အဓိပၸါယ္႐ွိေလသည္။
အလွ်ံတစ္ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေနသည့္ အုန္းပင္လုံးမွ်႐ွိသည့္ သံ
တံက်ဥ္ (တံစို႔) ဟု ဆိုရေသာအေပၚ၌ ငရဲသူ ငရဲသားမ်ားကို အတင္း
အက်ပ္ ထိုင္ခိုင္း၍ တစ္ကိုယ္လုံး မီးက်ီမီးခဲကဲ့သို႔ ရဲရဲေတာက္ေအာင္
မီးကင္ျခင္းျဖင့္ ခံစားၾကရေပသည္။ ထိုသို႔ အသားမ်ား မီးေလာင္ကၽြမ္း၍
ေသေသာ္လည္း တစ္ဖန္ျပန္ ထပ္႐ွင္သန္ကာ အရင္အတိုင္း ထပ္ကာ
ထပ္ကာ ဆိုင္ရာငရဲဒုကၡတို႔ကို ငရဲသက္တမ္း မကုန္မခ်င္း ျပန္ခံစား
ေနရသည္။
ဤငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ ထိုဘုံဘ၀၏ အႏွစ္တစ္ေသာင္းေျခာက္ေထာင္
ျဖစ္ေလသည္။ ထိုငရဲဘုံ၏ တစ္ရက္သက္တမ္းသည္ လူတို႔၏ႏွစ္ျဖင့္
အႏွစ္ကိုးရာႏွစ္ဆယ့္ကုေ႗ ေျခာက္သန္း ျဖစ္ေလသည္။တည္ေနရာႏွင့္
အက်ယ္အ၀န္းမွာ မဟာေရာ႐ု ငရဲ၊ ၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္း
ငါးေထာင္ ကြာေ၀း၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းအက်ယ္အ၀န္း႐ွိေလသည္။

(၇)။ မဟာ တာပနငရဲ =
( သာလြန္၍ ပူေလာင္ျခင္း ဟု အဓိပၸါယ္႐ွိေလသည္။ )
ငရဲမီးမ်ား အလွ်ံတစ္ေျပာင္ေျပာင္ ေတာက္ေလာင္ေနသည့္ သံေတာင္ႀကီး
အေပၚမွ ငရဲထိန္းမ်ား၏ အစြမ္းသတၱိေၾကာင့္ မတက္ခ်င္ေသာ္လည္း
အတင္းတက္ခိုင္း၊ အပူေလာင္ခံၿပီး ငရဲသူ ငရဲသားမ်ား တက္ၾကရေပသည္။
ထိုသို႔ျဖင့္ အေပၚေရာက္သည့္အခါ ေအာက္ေျခသို႔ ျပန္တြန္းခ်ျခင္း ခံၾက
ရေပသည္။ ဤသို႔ျဖင့္အႀကိမ္ႀကိမ္ မဆုံးႏိုင္ပဲ ခံစားၾကရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
ဤငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ အကုသိုလ္ကံ မကုန္မခ်င္း အႏၱရကပ္ တစ္၀က္
အတိျဖစ္၏။ ထိုမွ်အထိ ၾကာ႐ွည္စြာ ခံၾကရေပသည္။
တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္းမွာ တာပနငရဲ ၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း
တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ကြာေ၀းေသာ ေျမထုအရပ္၌တည္႐ွိ၍ ယူဇနာေပါင္း
တစ္ေသာင္းအက်ယ္အ၀န္း႐ွိေလသည္။


(၈)။ အဝီစိငရဲ =
( ငရဲသူ၊ ငရဲသား၊ ငရဲမီးလွ်ံ၊ ဆင္းရဲဒုကၡ (၃) မ်ိဳးလုံး လစ္လပ္မႈမ႐ွိ
(အၾကားမ႐ွိ) တရစပ္ ခံစားရျခင္း ဟု အဓိပၸါယ္႐ွိေလသည္။ )

ငရဲသူ ငရဲသားမ်ားသည္ အိုးခြက္ထဲမွ ထန္းေစ့၊ မုံ႔ညင္းေစ့၊ စပါးေစ
့မ်ားကဲ့သို႔ တင္းၾကမ္းျပည့္ကာ အၾကားအၾကားျခားျခင္း မ႐ွိသကဲ့သို႔
ငရဲသူ ငရဲသားမ်ား၏ ဆင္းရဲဒုကၡ တစ္ေပါင္းတစ္ခုတည္း ေနရာအႏွံ႔အျပား
ခံစားၾကရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
ဤငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ အကုသိုလ္ မကုန္မခ်င္း အႏၱရကပ္ တစ္ကပ္
တိတိျဖစ္၏။ အႏၱရကပ္ တစ္ကပ္ဆိုသည္မွာ ဆုပ္ကပ္ႏွင့္ တက္ကပ္
တစ္စုံကို ဆိုလိုေပသည္။ ဆုတ္ကပ္ဆိုသည္မွာ အႏွစ္တစ္ရာၾကာတိုင္း
ၾကာတုိင္း တစ္ႏွစ္ဆုတ္သည့္နည္းျဖင့္ ဆယ္ႏွစ္သက္တမ္းသို႔ ဆုတ္ယုတ္
က်ေရာက္လာျခင္းကာလကို ဆုတ္ကပ္တစ္ကပ္ ျဖစ္ေပသည္။
တက္ကပ္ဆိုသည္မွာ ဆယ္ႏွစ္သက္တမ္းမွစ၍ အသေခ်ၤရ တန္းသို႔ ျပန္
ဆက္လာျခင္းကာလကို တက္ကပ္တစ္ကပ္ ျဖစ္ေပသည္။ ၎ဆုတ္ကပ္
တက္ကပ္ ႏွစ္ကပ္ေပါင္းကို အႏၱရကပ္ တစ္ကပ္ဟုေခၚသည္။
တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္းမွာ မဟာ တာပန ငရဲ ၏ေအာက္ ယူဇနာ
ေပါင္း တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ကြာေ၀း၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္း
အက်ယ္အ၀န္း႐ွိေလသည္။

( မွတ္ခ်က္ = ေျမျပင္မွေအာက္၌ ယူဇနာေပါင္း (15000)ေ၀းေသာအရပ္၌
သဥၹိဳင္း ငရဲတည္ရွိသည္......ယင္း ငရဲေအာက္ယူဇနာ..(15000)ေ၀းေသာ
အရပ္၌ ကာဠသုတ္ငရဲတည္ရွိသည္...ဤ သုိ႔စသည္ျဖင့္ တစ္ထပ္ႏွင့္တစ္ထပ္
ယူဇနာ(15000)တစ္ေသာင္းငါးေထာင္စီျခားလွ်က္အထက္ေအာက္တည္
ေနၾကသည္...။
တစ္ယူဇနာ=၁၃ မိုင္(တခ်ဳိ႔ ၁၂ မိုင္ခဲြ နွင့္တြက္ၾကသည္။)

(ငရဲငယ္ ၂၅၆ သြယ္)
ထိုငရဲႀကီး ၈ ထပ္သာမက၊ ငရဲငယ္မ်ားလည္း ငရဲႀကီး၏ တစ္၀က္စီ၏
တစ္မ်က္ႏွာလွ်င္ ငရဲငယ္ ႐ွစ္ ဌာနစီ တည္႐ွိေပသည္။ ငရဲႀကီး တစ္ထပ္၏
၄ မ်က္ႏွာတြင္ ငရဲငယ္ေပါင္း ၃၂ ဌာန ႐ွိေပသည္။ ငရဲႀကီး ၆ထပ္ ၌မူ
ငရဲငယ္ေပါင္း ၂၅၆ ဘုံတို႔ ႐ွိေနၾကေပသည္။ ဤ ငရဲငယ္မ်ားသည္
ငရဲႀကီးတို႔၏ မီးညႊန္႔ အခိုးေငြ႔ႏွင့္ ခံစားရာ အဆုံး၌ တည္႐ွိေနေပသည္။

ငရဲငယ္ (၈) ဌာန ဆိုသည္မွာ
----------------------------
၁။ မီးပူငရဲ
၂။ သံပူငရဲ
၃။ ျပာပူငရဲ
၄။ ေရပူငရဲ
၅။ ေၾကးနီအိုးငရဲ
၆။ ဘင္ပုတ္ငရဲ
၇။ လက္ပံေတာငရဲ
၈။ ႀကိမ္ပိုက္ငရဲ တို႔ျဖစ္သည္။
(ေလာကပညတၱိက်မ္း၌ မိန္ဆိုထားပါသည္။)


“ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရာႀကီး၏ ၀ိပႆနာ႐ႈ႕နည္းအက်ဥ္းခ်ဴပ္တြင္
ေအာက္ပါအတိုင္း ငရဲ၌ ဆင္းရဲဒုကၡအတိခံစားရပုံကို ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း
ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ျဖင့္ ေဖာ္ျပထားပါသည္။
ငရဲဘုံ၌ ျဖစ္ရေသာသတၱ၀ါတို႔၏ ကိုယ္ထည္ သုံးဂါ၀ုတ္ ပမာဏ႐ွိ၏။
ျမန္မာအတိုင္းအားျဖင့္ ၄ တိုင္ တာ ၈၀၀ ႐ွိ၏။ ငရဲထိန္းတို႔သည္ ထိုမွ်
ကိုယ္ခႏၶာ ႀကီးမားေသာ ငရဲသားကို အလွ်ံတေျပာင္ေျပာင္ မီးစြဲေလာင္ေသာ
သံေျမေပၚ၌ ပက္လက္ အိပ္ေစကုန္၏။ ထို႔ေနာက္ ညဘက္ လက္၀ါး၌
ထန္းလုံးခန္႔႐ွိ ရဲရဲေတာက္ေသာ သံတစို႔ႀကီးကို ႐ုိက္ႏွက္သြင္းကုန္၏။
ဘယ္ဘက္ လက္၀ါး၌လည္း နည္းတူပင္ ႐ိုက္ႏွက္ သြင္းကုန္၏။
ညာဘက္ေျခ၊ ဘယ္ဘက္ေျခ၊ ခါး၊ လက္တို႔၌လည္း နည္းတူပင္ ႐ုိက္
သြင္းကုန္၏။

ထို႔အတူ ေမွာက္လွက္ အိပ္ေစ၍လည္ေကာင္း၊ ေစာင္းလ်က္ အိပ္ေစ၍
လည္ေကာင္း၊ ငါးပါးေသာ ဌာနတို႔၌ သံစို႔ႀကီးမ်ားကုိ ႐ိုက္ႏွက္၍ ညွင္းဆဲ
ႏွိပ္စက္ကုန္၏။ အကုသိုလ္ကံ မကုန္ေသးမခ်င္း ငရဲသားကား မေသႏိုင္။
ဤသို႔ အညွင္းဆဲခံေနရေသာ ငရဲသားမ်ားသည္ ရဲရဲေတာက္ေသာ သံ
ေျမျပင္ကို ျမင္႐ုံမွ်ျဖင့္လည္း မ်ားစြာ စိတ္ဆင္းရဲရ၏။ အလြန္ ၾကမ္းတမ္း
ရက္စက္စြာ ႀကိမ္းေမာင္း ေျပာဆိုေသာငရဲထိန္းတို႔၏ အသံကို ၾကားရ
၍လည္း စိတ္ဆင္းရဲရ၏။ သံေျမျပင္ေပၚ၌ အတင္းတြန္းလွဲသိပ္ျခင္း၊
မီးေလာင္ခံရျခင္း၊ သံစို႔ ႏွက္ခံရျခင္းတို႔ေၾကာင့္လည္း အတိုင္းမသိ
ႀကီးစြာေသာ ကိုယ္ဆင္းရဲ စိတ္ဆင္းရဲတို႔ကို ခံစားရ၏။

ထိုသို႔ေသာ ကာလ၌ ကယ္ပါ၊ သနားပါ၊ ခ်မ္းသာေပးပါ စသည္ျဖင့္
မ်က္ရည္ယိုစီး ငိုေႂကြး ျမည္တမ္းလ်က္ ေတာင္းပန္ေသာ္လည္း
မည္သူကမွ် မသနား၊ ခ်မ္းသာမေပးေခ်။ မိဖဲ့ ဖမဲ့ ေဆြမ်ိဳးမဲ့၊ ေဆြခင္ပြန္း
မဲ့၍ တစ္ကုိယ္တည္းသာျဖစ္လ်က္ ၫႈိးငယ္စြာႏွင့္ အလြန္ႀကီးမားေသာ
ဆင္းရဲေတြကို ေအာ္ျမည္ေယာင္ယမ္းလ်က္ မိနစ္စကၠန္႔မျခားဘဲ ခံစား၍
ေနရ႐ွာေလေတာ့၏။ ထိုသို႔ေသာ ကာလ၌ ၀ိပႆနာအလုပ္ကို အားထုတ္
ခြင့္မရႏိုင္ေတာ့ေခ်။

ထို႔ျပင္ သံစို႔ ငါးခ်က္ႏွက္၍ မေသေသာ ငရဲသားကို ငရဲထိန္းတို႔သည္
အိမ္မိုးတစ္ဖက္ခန္႔႐ွိေသာ တံစည္းေပါက္ျပားႀကီးတို႔ျဖင့္ ႐ွစ္ေျမွာင့္ပုံ၊
ေျခာက္ေျမွာင့္ပုံ စသည္ျဖစ္ေအာင္ မ်ဥ္းပစ္၍ ေ႐ြခုတ္ၾကျပန္၏။ ေသြး
တို႔သည္ ျမစ္ျဖစ္၍ စီးေလကုန္၏။ ထိုေသြးတို႔မွ မီးေတာက္ ထျပန္၍
ေ႐ြခုတ္ရာ ကိုယ္၌စြဲေလာင္ေလ၏။ အတိုင္းမသိေသာ ဆင္းရဲကို ခံစား
ရေလ၏။ ထိုစဥ္အခါ၌ ၀ိပႆနာ အလုပ္ကို အားထုတ္ခြင့္ မရႏိုင္ေတာ့ေခ်။
ထိုမွ်ျဖင့္ မေသေသးလွ်င္ ေဇာက္ထိုးတြဲလဲ ဆြဲထား၍ ဗန္းႀကီးခန္႔႐ွိ
ပဲကြပ္တို႔ျဖင့္ ပါးပါးလႊာလ်က္ ေ႐ြခုတ္ၾကျပန္၏။ ထိုမွ်ျဖင့္လည္း မေသ
ေသးလွ်င္ မီးလွ်ံရဲရဲေတာက္ေသာ သံရထား၌ ႏြား ျမင္းတို႔ကဲ့သို႔ တပ္၍
မီးက်ီခဲေတာင့္ႀကီးေပၚသို႔ တက္ေစကုန္၏။ မတက္ဘဲေနလွ်င္ ရဲရဲ
ေတာက္ေသာ သံတုတ္ႀကီးမ်ားျဖင့္ အျပင္း႐ိုက္၍ တက္ေစကုန္၏။
ေတာင္ထိပ္သို႔ေရာက္လွ်င္ တစ္ဖန္ ဆင္းေစကုန္၏။ ဤသို႔ တက္ခ်ည္
ဆင္းခ်ည္ အဖန္ဖန္ျပဳေစကုန္၏။ ထိုမွ်ျဖင့္လည္း မေသေသးလွ်င္
က်ိဳက္က်ိဳက္ဆူပြက္လ်က္ ရဲရဲေတာက္ေသာ ေလဟကုမီၻ ေခၚ သံရည္
ပြက္အိုးႀကီးထဲသို႔ ပစ္ခ်လိုက္ကုန္၏။ ထိုငရဲသားသည္ သံရည္ထဲ၌
႐ွဲကနဲက်၍ အႁမွဳပ္တစ္စီစီ ထလ်က္ နစ္ျမွဳပ္သြား႐ွာေလ၏။

အႏွစ္သုံးေသာင္းၾကာမွ ငရဲအိုး၏ ေအာက္၀သို႔ေရာက္၏။ တစ္ဖန္ အႏွစ္
သုံးေသာင္းၾကာမွ ငရဲအိုး၏ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းသို႔ေရာက္လ်က္ ေပၚလာ၏။
အရပ္မ်က္ႏွာမ်ားသို႔လည္း ဖီလာသြား၏။ ထမင္းအိုးပြက္ေသာအခါ၌ ဆန္ေစ့
ကေလးမ်ားကဲ့သို႔ပင္တည္း။ အတိုင္းမသိေသာ ဆင္းရဲမႈႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေတ
ြ႔ေနရေလ၏။ ထိုစဥ္အခါ၌ ၀ိပႆနာအလုပ္ကို အားထုတ္ခြင့္ကိုကား မရႏိုင္
ေတာ့ေခ်။
ကံမကုန္ေသး၍ ထိုမွ်ျဖင့္ မေသျပန္လွ်င္ သံရည္ပြက္ထဲမွ ငရဲသားကို
ထုတ္ယူ၍ ငရဲထိန္းတို႔သည္ မီးတဟုန္းဟုန္း အၿမဲေတာက္ေလာင္လ်က္
႐ွိေသာ ငရဲႀကီးထံသို႔ ပစ္သြင္းလုိက္ၾကျပန္၏။ ထိုငရဲသည္ကား အလ်ား
အနံ အျမင့္ ယူဇနာ တစ္ရာ႐ွိေလ၏။ ေလးေထာင့္ညီေသာ သံေသတၱာႀကီးႏွင့္
တူ၏။ အေ႐ွ႕ဘက္နရံမွ မီးလွ်ံသည္ အေနာက္ဘက္၌ နံရံကို ေဖာက္ၿပီးလွ်င္
အျပင္ဘက္၌ ယူဇနာ တစ္ရာတိုင္ေအာင္ ပူေလာင္၏။ အေနာက္နံရံ၊ ေတာင္နံရံ၊
ေျမာက္နံရံကို ေဖာက္ၿပီးလွ်င္ အျပင္ဘက္၌ ယူဇနာ တစ္ရာတိုင္ေအာင္
ပူေလာင္၏။

အေနာက္နံရံ၊ ေတာင္နံရံ၊ အထက္သံမိုး၊ ေအာက္သံေျမျပင္တို႔မွ မီးလွ်ံတို႔
သည္လည္း နည္းတူခ်ည္း ဟစ္ေအာ္ျမည္သတည္း။ ထိုငရဲႀကီးအတြင္း၌
ထိုမွဤမွ် ေျပးလႊားလူးလိမ့္ ဟစ္ေအာ္ျမည္တမ္းလ်က္ ႀကီးစြာေသာ ဆင္းရဲ
ဒုကၡတို႔ကို ခံစားရေလ၏။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေသာ္ တစ္ခါတစ္ရံ၌ ထိုငရဲႀကီး၏ တံခါး၀ဆီသို႔ အတင္း
ေျပးၾက၏။ အခ်ိဳ႕မွာလည္း လမ္းခရီးတြင္ ေမာပန္းလူးလိမ့္လ်က္႐ွိကုန္၏။
အခ်ိဳ႕မွာ တံခါး၀သို႔ ေရာက္ကုန္၏။ အႏွစ္သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာလွ်င္ ထို
တံခါးမႀကီးသည္ ပိတ္သြားေလသည္။

ထြက္ႏိုင္ေသာ ငရဲသားသည္လည္း အျပင္သို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္
ဘင္ပုပ္ငရဲသို႔ က်သြားေလ၏။ မစင္ဘင္ပုပ္ထဲ၌ နစ္ျမဳပ္ေနစဥ္ ဆင္၏ လည္ပင္း
ခန္႔႐ွိေသာ ပိုးေလာက္တို႔က ကုိက္ခဲစားၾကေလသည္။

ထိုဘင္ပုပ္ငရဲထံမွ လြတ္ျပန္လွ်င္ ျပာပူငရဲ ထံသို႔ က်ေရာက္သြားျပန္၏။
ထိုငရဲ၌ အိမ္ထြတ္ခန္႔႐ွိေသာ မီးက်ီခဲ၊ ရဲရဲေတာက္ေသာ ျပာပူတို႔ျဖင့္
ေလာင္ကၽြမ္း၍ ဆင္းရဲႀကီးစြာကို ခံစားရျပန္၏။

ထိုငရဲမွ လြတ္ျပန္လွ်င္ (လက္ပံေတာငရဲ) သို႔ ေရာက္ျပန္၏။ လက္ပံပင္
တို႔မွာ ၁၆ လက္မ႐ွည္ေသာ ဆူး႐ွိကုန္၏။ ငရဲထိန္းတို႔က ႐ိုက္ႏွက္၍
ထိုလက္ပံပင္တို႔၌ တက္ခ်ည္ ဆင္းခ်ည္ ျပဳလုပ္ေစ၏။ လက္ပံဆူးတို႔သည္
တက္ေသာအခါ၌ ေအာက္ကိုလွည့္၍ ေနကုန္၏။ ဆင္းေသာအခါ၌
အထက္သို႔ လွည့္၍ေနကုန္၏။ ေၾကာက္လန္႔တၾကား လ်င္စြာတက္ရ၊
ဆင္းရေသာ ငရဲသားတို႔၏ ကိုယ္သည္ ထိုလက္ပံဆူးတို႔ျဖင့္ ထိုးမိ၍
စုတ္ၿပဲလ်က္ ႐ွိေလ၏။

ထိုငရဲမွ လြတ္ျပန္လွ်င္ (သံလ်က္ေတာငရဲ )သို႔ေရာက္ျပန္၏။ ေရာက္သည္ႏွင့္
တစ္ၿပိဳင္နက္ သံလ်က္ႏွင့္ တူစြာ ႏွစ္သြား႐ွိေသာ အ႐ြယ္တို႔သည္ ေႂကြ၍
ငရဲသား၏ ကိုယ္၌က်ေလကုန္၏။ လက္၊ ေျခ၊ နား၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္အဂၤါတို႔သည္
အပိုင္းပို္င္း ျပတ္ေလကုန္၏။ ထ၍ ေျပးျပန္လွ်င္ သံေျမျပင္၌ သင္းတုံး
သြားတို႔သည္ ထြက္ေပၚလ်က္ ႐ွိကုန္၏။ ေ႐ွ႕မွ သံတံတိ႔ုလည္း ကာရံလ်က္
႐ွိကုန္၏။

ထိုအခါ၌ ၀ိပႆနာအလုပ္ကို အားထုတ္ခြင့္ကို မရႏိုင္ေတာ့ေခ်။ထိုငရဲမွ
လြတ္ျပန္လွ်င္ ေ၀တၱရဏီ မည္ေသာ (ႀကိမ္ေခ်ာင္းငရဲ)သို႔ က်ေရာက္
ျပန္ေလ၏။ ထိုငရဲမွာ က်စ္က်စ္ဆူေသာ အရည္အတိျပည့္၏။ သင္တုံး
သြားႏွင့္ တူေသာ ႏြယ္မ်ား၊ ၾကာ႐ြက္မ်ား႐ွိ၏။ ေအာက္ေျမျပင္၌ သင္တုံး
သြား ခင္းလ်က္႐ွိ၏။ ကမ္းပါးတို႔၌လည္း သင္းတုံးသြားကဲ့သို႔ ထက္ေသာ
ႀကိမ္ႏြယ္မ်ား သမန္းျမက္မ်ား႐ွိ၏။ ငရဲသားတုိ႔သည္ ထိုေခ်ာင္းကို ဆင္း
မိလွ်င္ ေျမျပင္မွ သင္တုံးသြား႐ွေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း ဘိုင္းခနဲ
လဲ႐ွာေလ၏။ လဲလွ်င္ က်စ္က်စ္ဆူလ်က္ ပူစပ္ေသာ အရည္ထဲ၌ စုန္ခ်ည္
ဆန္ခ်ည္ ေမ်ာေနေလ၏။ ကမ္းပါး၌႐ွိေသာ ႀကိမ္သမန္းျမက္ တို႔ျဖင့္
လည္း႐ွ၊ ေခ်ာင္းထဲ၌႐ွိေသာ ၾကာ႐ြက္တို႔ျဖင့္လည္း ႐ွ၏။ ငရဲသားတို႔၏
ကိုယ္ထည္ အစုတ္စုတ္အျပတ္ျပတ္ ျဖစ္ေလ၏။ ထိုစဥ္ခဏ၌ ၀ိပႆနာ
တရားကို အားထုတ္ခြင့္ကို မရႏိုင္ေတာ့ေခ်။

စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ ေမ်ာလ်က္ အတိဒုကၡေရာက္ေနေသာ ထိုငရဲသားကို
ငရဲထိန္းေတြ႔လွ်င္ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ႀကီးျဖင့္ ဆြဲတင္၍ ဘာအလို႐ွိသလဲဟု
ေမး၏။ "ထမင္းဆာသည္" ဟု ဆိုလွ်င္ ရဲရဲေတာက္ေသာ အတုံးအခဲျဖင့္
ျပည့္ေသာ သံျခင္းေတာင္းႀကီးကို ယူလာကုန္၏။ ငရဲသားသည္ ေၾကာက္
လွေသာေၾကာင့္ ပါးစပ္ႀကီး အတင္းပိတ္၍ ထား႐ွာေလ၏။ ထိုအခါ ငရဲ
ထိန္းတစ္ေယာက္က ေပါက္ခၽြန္းႀကီးႏွင့္ အတင္းေပါက္၍ ပါးစပ္ကို ဖြင့္၏။
အျခားငရဲထိန္းကလည္း ထိုနည္းတူပင္ တစ္ဖက္မွ ေပါက္၍ ဖြင့္၏။
ထိုသို႔ ဖြင့္၍ ပါးစပ္ဟင္းလင္း ပြင့္ေနေသာ အခါ၌ ရဲရဲေတာက္ေသာ
ထိုသံတုံး သံခဲတို႔ကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ပစ္ထည့္၍ ေကၽြးၾကေလသည္။

ထိုသံတုံး သံခဲတို႔သည္ ႏႈတ္ခမ္း၊ လွ်ာ၊ အာေခါင္၊ လည္ေခ်ာင္း၊ အူတို႔ကို
ေလာင္ကၽြမ္းၿပီးလွ်င္ ေအာက္ဒြါရမွ ထြက္သြားကုန္၏။ "ေရငတ္သည္" ဟု
ဆိုျပန္လွ်င္ က်ိဳက္က်ိဳက္ဆူပြက္ေသာ သံရည္တို႔ကို ေလာင္းထည့္၍
ေပးကုန္၏။ ထိုသံရည္ပူတို႔သည္လည္း နည္းတူပင္ ေလာင္၍ ေအာက္ဒြါရမွ
ထြက္သြားရကုန္၏။ ငရဲသားသည္ မေသေသးျပန္လွ်င္ ထိုငရဲသားကို ငရဲႀကီး
ထံသို႔တစ္ဖန္ ပစ္သြင္းလိုက္ျပန္ေလ၏။

ဤသို႔ျဖင့္ ငရဲသားတို႔ ငရဲမ်ိဳးစုံကို ခံစားရပုံကို ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ျမင္သာေအာင္
ဖြင့္ဆိုျပေလသည္ကို မွတ္သားရပါသည္။ျမတ္စြာဗုဒၶဘုရား ပြင့္ေတာ္မူလာေသာ
အခါမွ ဤဆင္းရဲဒုကၡတို႔၏ လြတ္ေျမာက္ရာလမ္းကို ဂ႐ုဏာ ေ႐ွ႕ထားလမ္းျပ
ညႊန္ျပေတာ္မူသျဖင့္ မ်ားစြာေသာ လူ, နတ္, ျဗဟၼာတို႔သည္ ကၽြတ္တမ္း
၀င္ၾကရ ေပသည္။ ထိုသို႔ ဘုရားပြင့္ခါအခ်ိန္မွာ ကၽြတ္တမ္းမ၀င္ ႏိုင္ခဲ့ရေသာ္လည္း
ယခုေခတ္ အခ်ိန္အခါမွာ လူျဖစ္လာေသာ စာဖတ္သူတို႔လည္း အထူးကံေကာင္း
လွသည္ကို ေဖာ္ျပညႊန္းဆိုေနသည့္ သက္ေသ အေထာက္အထားမ်ား အမ်ား
အျပား႐ွိေနသည္။

အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သင္တို႔ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္.. ခဲယဥ္းျခင္း ေလးမ်ိဳး
ကိုလည္း ရ႐ွိေနၿပီး တရားထူးရႏိုင္တဲ့ အခြင့္ထူး ေလးရပ္ႏွင့္လည္း ျပည့္စုံ
ေနပါသည္။
* ရရန္ ခဲယဥ္းလွေသာ လူ႕ဘ၀ကို ရ႐ွိေနရ၏။
* အသက္႐ွည္ က်န္းမာေနသည္။
* သူေတာ္ေကာင္းတရားမ်ားလည္း နာၾကားရသည္။
* ျမတ္စြာဘုရား သာသနာႏွင့္လည္း ေတြ႔ႀကံဳရသည္။
* သာသနာထြန္းကားရာ အရပ္ေဒသမွာလည္း ေနထိုင္ရ၏။
* အယူမွန္ေသာ အသိတရား႐ွိ၏။
* အာ႐ုံခံ (၆) ပါးတို႔သည္လည္း ေကာင္းမြန္ ျပည္စုံသူျဖစ္ေနျခင္း
တို႔သည္ စာဖတ္သူတို႔၏ ကုသိုလ္ကံ ေကာင္းမႈအထူးပင္ ျဖစ္ေပေတာ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ရ႐ွိလာေသာ ဤလူ႔ဘ၀ႀကီးကို အခြင့္ေရးပိုင္ပိုင္ ဆုပ္ကိုင္လ်က္
ကၽြတ္တမ္း၀င္ရန္ဘ၀မွာ ယခု မိမိတို႔ ရ႐ွိထားေသာ ဘ၀ပင္ျဖစ္ပါေတာ့သည္ဟု
ေက်းဇူး႐ွင္ သဒၶမၼရံသီရိပ္သာ ဆရာေတာ္ အ႐ွင္ကု႑လာဘိ၀ံသ အပါအ၀င္
ပညာ႐ွိ သူေတာ္စင္အမ်ားက တိုက္တြန္းထားတာကို မွတ္သားရပါတယ္။

ကုိးကား -
- မဟာစည္ ဆရာေတာ္ဘုရား၏ “ ၀ိပႆနာက်င့္စဥ္အက်ဥ္းခ်ဴပ္ ”
- သဒၶမၼရံသီရိပ္သာဆရာေတာ္၏ “ ယခုဘ၀ ေကာင္းျမတ္လွ ”
- သု (သဒၶမၼရံသီ) ၏ “ ခ်စ္တတ္ေအာင္သင္ ”
- ခ်မ္းေျမ႕ဆရာေတာ္ ၏ “ဆင္းရဲၿငိမ္းေအး ခ်မ္းသာေရး ”
- Shwemyotaw ဘေလာ့။

- ဗုဒၶဘာသာလူငယ္မ်ားအသင္း ( ျမန္မာျပည္ )